Eindelijk! Het kon weer, naar een voorstelling in het theater. We gingen met een groepje van 10 leerlingen, lopend naar De Nieuwe Regentes, het oude zwembad, dat al weer lang een theater is. We mochten naar ‘het diepe’ om te wachten tot we werden gehaald. ‘Het diepe’ was vroeger echt het diepe zwembad; de aflopende vloer herinnert er nog aan. Over de grond glijdend ‘zwommen’ de leerlingen naar beneden, renden achter elkaar aan, tot er twee vreemde mensen binnenkwamen. Allebei hadden ze iets in hun hand, een soort antenne en een soort toeter, om beter te kunnen horen. Onmiddellijk werd het stil en kropen de leerlingen bij elkaar. Wat ging er gebeuren? De acteurs bleven staan bij een muur, luisterden eraan, schudden hun hoofd, nee, hier was de stilte niet. Ze vroegen ons of wij de stilte misschien gezien hadden. We zwegen en schudden ons hoofd. We mochten mee, de trap op, de zaal in, zachtjes plaatsnemen op de stoelen. – Wij waren het enige publiek!- Weer legden ze hun apparatuur tegen de vloer, de schoen van een meisje, verwachtingsvol. Maar nee: ‘ik hoor voetstappen’, ook daar was de stilte niet. Een kopje werd stukgegooid op de grond: HERRIE. Tussen de scherven, de stilte, die je groter kon maken, door de scherven verder weg te leggen. Een vraag kwam op: wanneer is de stilte jarig? Vandaag! Stilte werd uitgenodigd, luid geroepen, maar zo werkte het natuurlijk niet. Vlaggetjes, een kopje thee, een dot slagroom, een cadeau, zachtjes roepen. Daar was de stilte, onzichtbaar, maar duidelijk hoorbaar. We hadden geoefend, door heel stil te zitten en zelfs even met onze ogen dicht. Een feestje met een heel zacht gezongen ‘Lang zal ze leven’. Daaag stilte, tot de volgende keer. Een luid applaus, dank jullie wel mensen van het Maastheater voor deze prachtige voorstelling.
