Vrijdag 16 mei. Je bent vriendinnen, maar blijf je dat ook? Meisjes van 12 hebben het er soms moeilijk mee. De ene dag lopen ze gearmd en giebelend door de school. De volgende dag kijken ze elkaar niet aan. Wil ik weten wat er aan de hand is? Alleen als dat nodig is. Vandaag loopt de één om even voor twee uur met haar tas de deur uit. “Ik ga naar huis.” Een van de oudere leerlingen gaat achter haar aan: “Wacht nou even…” Op de stoep gaan ze zitten en hebben een gesprek. Meisje van 11 komt, kijkt, praat mee. Ik zie het.
Even later slaat een deur dicht, een ander huilend meisje. Boos en verdrietig. Weer iets later word ik erbij geroepen. “Tja, ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen”, zegt een van de toehoorders. “Ze negeert me gewoon!”, roept een van de twee vriendinnen. “Dat je geen vriendin meer wilt zijn, nou ja, maar dat je doet alsof ik niet besta, daar word ik verdrietig van.” Ondertussen zit de vriendin die geen vriendin meer wil zijn met haar gezicht in haar handen op de trap, terwijl ze getroost wordt door een ander meisje. Eerst wil ze niets zeggen. “Misschien heeft ze even tijd nodig om te reageren”, opper ik. Dan praat ze terug. Ze praten met elkaar… “Ik geloof dat ik wel weer kan gaan”, zeg ik. Ruimte geven en nabij zijn, dat is eigenlijk het enige wat je kunt doen als pubermeisjes het moeilijk hebben met elkaar, met zichzelf, met jou.