Maandag 25 november. ” Nul sterren” , zei Noah, toen ik hem vroeg hoeveel sterren hij aan de schoolkring zou geven. Hij kon kiezen uit:
ik vind het niet zo leuk
ik vind het een beetje leuk
ik vind het gewoon leuk
ik vind het heel leuk
ik vind het SUPERleuk
“Het duurt zo lang!” Als tip gaf hij: ” Het kan sneller!” Toch gebeuren er mooie dingen in de schoolkring. Tijdens het rondje weekend mag iedereen één ding vertellen dat het leukste was. Sommigen hebben er thuis al over nagedacht, anderen beginnen te denken als ze de beurt krijgen en willen eigenlijk alles opnoemen. Soms heeft iemand meer tijd nodig. Voorzitter Paula(7) nodigt Laila (5) uit om te vertellen over haar weekend. “Ik weet het nog niet”, zegt Laila. ” Goed”, zegt Paula, dan vragen we het straks nog een keer als iedereen geweest is.” Dat gebeurt. Iedereen is stil, Laila denkt na: ” Naar een vriendin geweest”, zegt ze dan.
Hoe mooi om te zien dat zulke jonge leerlingen zo goed aanvoelen wat iemand nodig heeft. Iets meer ruimte, iets meer tijd om te mogen bedenken wat je wilt zeggen. Rustige aandacht voor wat de ander vertelt.
Na de schoolkring is het tijd om verlanglijstjes te maken voor de surprises. In de speelruimte zit jong en oud door elkaar. Ik deel blaadjes en stiften uit en kinderen beginnen. Degenen die nog niet kunnen schrijven vragen hulp aan wie dat al wel kan. Of ze gaan tekenen wat ze willen hebben. Romy (12) schrijft voor Keiro (5) op wat hij hebben wil, hij tekent het erbij. Samen plakken ze het briefje op de muur in de gang, zodat iedereen het kan lezen. Er is ruimte om te vragen, tijd om te schrijven. Ik kijk van een afstandje en zie hoe goed deze kinderen voor elkaar kunnen zorgen.
