Zo’n maandag waarop je het gevoel hebt dat alles mis gaat. De eerste kinderen staan al te wachten als ik om iets voor achten aan kom fietsen. Ik ben toch niet te laat? De koffie is op, dus moet ik helemaal naar het souterrain om nieuwe te halen. Het wasbakje in de wc is verstopt en het zeeppompje is leeg. In het atelier liggen nog de niet opgeruimde restjes van vorige week. In de maandagkring komt iedere vijf minuten een leerling -te laat- binnen.
Potverdorie! Maar is het niet ook gewoon het einde van het schooljaar? De tijd van foto’s uitzoeken voor de rapporten die we schrijven, de tijd van het naderende afscheid van leerlingen die de school verlaten om ergens anders verder te gaan? Weemoedig, is dat hoe ik me voel? Een beetje wel, maar dan zie ik ook weer de dingen van deze dag. Een gesprekje over voetbal met Ammar, het schuurtje dat door Damir en zijn leerlingen met graffiti wordt beschilderd , een lekkere lunch van Dorien, brooddeeg maken om mee te knutselen, een touwzwaaiende kleuter die laat zien hoe hoog ze al kan, een tekening die ik krijg, aardige kaarten van kunsttherapie-stagiaires. Het begint alweer te borrelen, ideeën komen op. Volgend schooljaar… Eerst maar eens vakantie en de school opknappen. En daarna een nieuw begin, ook fijn dat dat er altijd weer is.
