Maandag 5 januari. De eerste dag in 2009 dat de vakantie voorbij is en we weer naar school gaan. Het is al gauw gezellig. Er wordt gepuzzeld, gespeeld met knuffels, gedamd, gekletst…en om 9.30 uur begint de schoolkring. Sinds een maand is Jeremia voorzitter: hij leidt de vergadering, zegt wat er op de agenda staat, en brengt in dat het leuk is als iedereen wat over zijn vakantie vertelt. Dat gebeurt aan het eind, als alle agendapunten aan bod zijn geweest. Vuurwerk- en schaatsverhalen, en ook dingen die je niet zo snel tussendoor even hoort van elkaar. Leuk!
’s Middags in de werkruimte kijk ik met Robin naar de werkers. Noor maakt achten in haar schrift. "Wat wil jij doen, Robin?" vraag ik "een spelletje, of …zullen we grote liggende achten tekenen? "Een lemniscaat, het teken van oneindigheid", zegt Marty. Zelf vind ik het altijd fijn om dat te doen; je komt even los van je dagelijkse bezigheden, en bent bezig alleen maar met wasco over papier, steeds verschillende kleuren, steeds dezelfde beweging. (Toen ik even googlede op ‘lemniscaat’ kwam ik dit stukje tegen: "Het cijfer acht staat in de "getallenleer" symbool voor harmonie, totaliteit en volkomenheid. Het getal is structurerend en herstructurerend….Wanneer u het symbool met uw vingers in de lucht maakt, gebeurt er iets met u wat men vaak moeilijk kan verklaren; er overkomt u een gevoel van rust, een gevoel van dat het goed is zo." Ook wordt gezegd dat het tekenen van een lemniscaat helpt om je beide hersenhelften beter te laten samenwerken.)
Robin had er wel zin in: "Ja, dan ga ik weer zo’n uiltje maken!" We tekenen met veel verschillende kleuren, tot Robin van zijn liggende acht een uil gaat maken. "Weet jij waar een uil zijn oren heeft?" Ik weet het niet precies. Robin zegt dat je dat ook bijna niet kunt zien; het zijn gewoon kleine gaatjes. Waar een liggende acht al niet toe leidt…Ik ben weer wijzer geworden!
