Donderdag 5 maart. Zo’n dag van een open blik. Nog niet weten wat je zult gaan doen, maar bereid zijn om alles te nemen zoals het komt. Kunnen loslaten wat jij wilt en kijken wat er dan gebeurt. Ik pak het verteltheater. Een verhaal erbij heb ik nog niet. Ik laat een voorbeeld zien wat een kind een tijd geleden heeft getekend. Meerdere tekeningen die samen een verhaal vormen. “Dat kunnen jullie ook.” Ze tekenen, Inti, Jade, Femke, Brecht, 3 of net 4 jaar zijn ze. Laila en Anne Sophie (beide 7) zijn er ook bij. De tekening gaat in een insteekhoes en dan in het verteltheater. Maar wacht, we hebben een triangel nodig, zodat iedereen weet dat het verhaal begint. De gordijnen zijn dicht, de triangel tingelt, Femke haalt het gordijn omhoog en Brecht vertelt. Het is bijzonder om te zien hoe het proces verloopt. Eerst zijn de streepjes bovenaan de tekening een slang in het gras en in de modder. Later tekent ze een poppetje erbij en vertelt een nieuw verhaal: Het regent en het poppetje loopt in de plassen en heeft een heel grote paraplu! (Dat wat net slang en gras was is nu paraplu geworden.) Het poppetje gaat naar huis. “Dat ga ik nu tekenen.”
Ook Femke wil een huis tekenen, maar vindt het lastig. Laila, die wel wilde komen kijken, maar niet echt mee wilde doen, zegt: ‘Zal ik het dak voor je tekenen?’ En dat doet ze. Intussen heeft Laila een al eerder gemaakte tekening ingekleurd. Na de verhalen van de anderen wil zij ook wel een hoesje om haar tekening. En ja, haar tekening mag ook in het verteltheater. En dan begint ze. Een prachtig en spannend verhaal over een meisje dat bessen gaat plukken en in een grot terecht komt, een ontmoeting heeft met een vreemd, zwart dier -geen vogel- dat ze aan hoort komen en uiteindelijk weer terugkeert naar de plek waar zij begon, met haar mandje aan haar arm. Eerst kijken, voelen dat het goed is, dan durven. Meedoen. Zelf vertellen, jouw eigen verhaal. Dank je wel Laila!
