Een bezoek aan bonbon-atelier Westerbeek is, zoals eigenaar Nico Fernandes op zijn website beschrijft, inderdaad een hemelse ervaring. Tjonge, jonge wat een heerlijke bonbons en wat ruikt het er lekker puur naar chocola.
Op vrijdag 30 oktober mochten wij met 9 leerlingen van De Vrije Ruimte het atelier bezoeken om te zien hoe Nico Fernandes zijn bonbons bereidt. De bonbons staan al klaar, maar nog niet overal zitten de hazelnoten erop. Dat moet eerst gebeuren. De vloeibare chocoladelijm gaat in een puntzak en wordt heel voorzichtig op de bonbons gespoten. Niet teveel tegelijk, want dan is de chocola al hard geworden, voordat de hazelnoten erop zitten. Zorgvuldig plakt Nico de hazelnoten op de bonbons. Als laatste moeten de bonbons in bad. Wat? Ja, in een chocoladebad!
Uit de warmte kast (40 graden) haalt Nico de chocola. Maar 40 graden is te warm om mee te werken, dus eerst moet de temperatuur omlaag naar 29 graden. Dat gebeurt op een marmeren blad, waarop driekwart van de chocola wordt uitgestort. Met een plamuurmes haalt hij steeds de onderkant van de chocola naar boven, zodat deze overal gelijkmatig afkoelt. Dan gaat alle chocola terug in de bak. De temperatuur is precies goed om de bonbons in onder te dompelen. Een voor een gooit Nico de bonbons erin en haalt ze er met een speciale vork weer uit. Prachtig zijn ze, vooral als de chocola hard geworden is: uitgekristalliseerd (en niet opgedroogd, want drogen gebeurt alleen bij verdamping). Nee, deze proeven we niet, maar wel een melk-chocoladeflik en… een flintertje puur bladgoud waarmee sommige bonbons worden versierd. Ja, je kunt het echt eten. “Het smaakt naar ijzer”, zegt Sara. Mooi is het wel. Dank je wel Nico Fernandes, dat we in uw atelier mochten kijken. Een ervaring om niet te vergeten!
