Wat is er lekkerder dan met een boek op de bank, drie kinderen om je heen, en dan voorlezen? "Grootmoeders grote oren…" van Jaques Vriens, had ik vandaag meegenomen, omdat we gisteren in de sprookjesbeeldentuin het tinnen soldaatje hadden gezien, maar niet meer precies wisten hoe het sprookje ging. Toen ik het ging lezen, bleek het net een beetje anders dan in de beeldentuin. Daar zat het tinnen soldaatje samen met de ballerina in een vis, maar in het verhaal dat ik las, lag hij in zijn eentje in een vis. Wat een mooi en droevig einde! Na veel omzwervingen komt het tinnen soldaatje thuis en wordt door het jongetje in de open haard gegeooid, omdat hij zo vies is. Maar de wind heeft alles gezien, en blaast zijn geliefde ballerina ook in het vuur, zodat ze samen kunnen smelten.   

Miquel, Zita en met name Emma kunnen er niet genoeg van krijgen. We lezen nog Hans en Grietje (met een hele enge heks) en als we terugkomen van het zwembad (de eerste keer ‘schoolzwemmen’!) wil Emma nog een verhaal: de twaalf broers. Wat is het heerlijk om zo voor te lezen met de kinderen dicht bij je, en nooit te hoeven zeggen: "Houd je mond dicht!" Het lijkt wel haast een sprookje.