Samen werken aan de schoolkrant Yannah kijkt naar Dario: hoe maak je zo’n bolletje?
Half februari. Heel veel (hoeveel?) gebeurt zonder dat je er erg in hebt. Als je even niet kijkt, is het moment voorbij en heb jij het gemist. Soms lukt het om zo’n moment vast te leggen, op de foto of in je hoofd. Het ogenblik waarop ze echt samen zijn, samen werken, samen ontdekken, uitvinden, door een gesprek er achter komen hoe iets in elkaar zit, door een spel te spelen merken hoe iets werkt, door een ander te vragen iets te weten komen. Het is fijn om erbij te zijn, omdat het zo mooi is om te zien dat zoveel vanzelf gaat. Ik ben er om dat (soms) op te merken:
- dat ze plotseling met zijn drieën komen om voor de schoolkrant te schrijven en dat ze dan samen de tekst voor het artikel verzinnen, overleggen en elkaar verbeteren.
- dat ze tijdens het kleien naar elkaar kijken om te zien hoe de ander het doet: o ja, nu kan ik het ook!
- dat ze samen tekenen, iets oudere kinderen al, vragen of de ander voor hen iets tekent, zodat ze het na kunnen maken. Vragen hoe je een woord schrijft, zodat ze het na kunnen schrijven. Blij zijn met het resultaat.
- dat twee jongens samen Risk spelen, de een kan het, de ander leert het. Degene die het leert wint, de ander wordt boos. Dat snapt degene die het net geleerd heeft.
- dat in de tuin een rekstok is geplaatst, waaraan iedereen wil hangen en draaien en dat ze elkaar aanmoedigen: Toe maar, je kunt het! Als iemand met zijn knieën aan de stok hangt, handen op de grond, en eraf wil gaan. Ja, het lukt!
