Donderdag 25 november. Op de computer hebben we sinds kort de oefeningen van Veilig Leren Lezen. Yanna mag as eerste er achter: 20 minuten oefenen met letters en woorden die je net geleerd hebt om ze in te slijpen in je geest (en het liefst ook je lijf, zodat je ze echt nooit meer vergeet). De anderen zitten er omheen. Ze hebben geen zin om zelf aan de slag te gaan in hun werk- of leesboekje, maar willen kijken naar wat Yanna doet. Af en toe zegt Tycho wat ('dát plaatje moet je slepen'), of Paula ('nee, dat is de t'), zo betrokken zijn ze bij wat Yanna aan het doen is. Dan mag Tycho, hij heeft een iets moeilijker level – oei- dat gaat even snel, maar hij slaat zich er dapper doorheen. Het is wel aan hem besteed: nu moet hij echt goed lezen en nadenken. Paula blijft maar kijken, hierna is zij aan de beurt. Ze heeft echter al zo haar best gedaan bij de anderen, dat ze zelf na 5 minuten klaar is: "Nu ben ik moe!"
Ook anderen kijken bij elkaar, bijvoorbeeld bij het gamen. Hoe doen ze het? Hoe gaan de levels? Welke Engelse woorden je moet weten om verder te kunnen? Ze kijken af en doen het na en leren zo onder andere geduld te betrachten bij het uiterst nauwkeurig uitvoeren van een opdracht in een game, uitleggen aan een ander hoe het spel werkt, bedenken hoe je beter en sneller kunt worden. En daarna gaan ze weer, naar buiten in de bomen, op de fiets, naar breakdance… Zelf kunnen ze heel goed vertellen waarom ze een dagje gamen: "Ik heb nu geen lessen en wil graag iets voor mezelf doen. Vanavond ga ik naar breakdance, dus krijg ik beweging genoeg."
