Inpakkken en wegwezen, maar zo snel ging het niet. Eerst nog iets over de avond daarvoor. Pep -vaste kracht in het souterrain voor de catering op donderdag en vrijdag- was gekomen met zijn broer om het eten te verzorgen. Weer een heerlijk maal, met als klap op de vuurpijl een veganistische taart met chocola, cashewnoten en blauwe bessen.

De dropping van de oudsten verliep voorspoedig. Elf pubers, samen op stap. Het donkere pad waar ze gedropt waren, leidde naar een weg en even later zag Eline -die mee was geweest op de wandeling twee dagen ervoor- een bord dat ze herkende. Zonder dralen wees ze de weg naar het kampvuur, waar wij me thee op hen zaten te wachten. Het was goed gegaan, geen gedoe, gezellig gewandeld en gekletst. “Wij hebben elkaar onze levensverhalen verteld.”

Toen werd het ochtend en moesten we gaan. Eerst een ontbijt, thee, koffie. Alles in de tassen stoppen, opruimen, vegen. Wachten tot de ouders komen om hun kinderen op te halen. Rijden naar Den Haag. Daar staan de andere ouders al te wachten. Daaag. Het was een superkamp!