Frances Alvo, oud-leerling van de Sudbury Valley school in Massachusetts is vijf jaar geleden van school gegaan. Zij vertelt over haar Sudbury-ervaringen en de zoektocht naar haar passie.

Tot haar 10e kreeg ze thuisonderwijs in Canada. Toen vonden haar ouders het tijd worden dat ze naar school ging, een Sudburyschool in de buurt. Helaas sloot deze na vijf jaar haar deuren. Wat nu? Ze was 16 en had een droom van Sudbury Valley, het grote huis op het groene gazon, waar zij binnen een jaar haar passie wilde ontdekken. Ze ging naar de V.S. om haar droom te verwezenlijken. Dat viel niet alleen maar mee:

“The honeymoon period faded and real life set in. I realised that Sudbury isn’t paradise, it’s life.”

Ze bleef langer dan dat ene jaar en probeerde drie jaar lang van alles: yoga, scrabble, geschiedenis, het organiseren van hikes. Ze nam plaats in het juridisch comité en dacht na over rechtvaardigheid en eerlijkheid. Maar soms was er verveling en de vraag: ‘wat moet ik hierna doen?’. Toen ze die vraag ooit aan Daniël Greenberg, de oprichter van Sudbury Valley, stelde, vroeg hij haar: ‘is het belangrijk om dat nu te weten?’

Had ze wel een passie? Of was eigenlijk de vraag: Moet je per se een passie hebben? Of kun je ook zonder leven? Ze besloot niet af te wachten, maar een universiteit te kiezen waar ze graag heen wilde. Ze moest aan kunnen tonen dat ze geschikt was voor deze studie. Dat lukte. En waar mensen om haar heen ruim een jaar bezig waren om zich voor te bereiden op de universiteit, deed zij dat in twee maanden. Op de universiteit waren ze blij met haar. Zij wist wat ze wilde en waarom ze het deed, net als andere Sudbury-studenten. Soms viel het tegen:

“I developed strategies to survive in a school that demanded so much from my time.”

Al vroeg had ze besloten om angst nooit in de weg te laten staan van wat ze wilde. Dus in het laatste jaar van haar studie ging ze weg van de campus, wonen in een eigen huis. Daar ontstond een community, een leefgemeenschap waar ze samenleefde, niet met haar beste vrienden, maar met mensen die hetzelfde doel voor ogen hadden: duurzaam leven in gelijkheid, diversiteit en respect voor elkaar. Het was een uitdaging en leverde veel op. Het inzicht dat je niet per se een passie hoeft te hebben:

‘What is important is that you care very deeply about something’

Wat haar nu bezighoudt is duurzaam leven en ‘self-directed learning’ (‘zelfsturend leren’). Daarvoor gaat ze op reis en vertelt haar verhaal. Op reis zonder een plan, wat ze eng vindt, want ze houdt ervan om van te voren plannen maken. Toch deed ze het. Want als je nooit iets doet wat je eigenlijk eng vindt, kom je nergens.