(foto Stefan Heijdendaal)

Ik had me erop verheugd, de musical. Iedere twee jaar voeren we er een uit, een groep-8-musical, met kinderen van alle leeftijden. Ik had er nog niet veel van gezien. Door de openstaande ramen wat liedjes gehoord. Van een afstand het proces meegemaakt van kinderen die eerst wel mee willen doen en dan weer net en uiteindelijk toch weer wel. Moeizame repetities als meerdere kinderen er niet waren om hun scène te oefenen. Je weet dat het goed komt, de laatste weken draait alles om de musical. Een moeder met acteerervaring helpt met de scènes, Erik begeleidt enthousiast op zijn gitaar. Myriam is er het hele jaar mee bezig en zorgt ervoor dat alles uiteindelijk klopt.

In een echt theater, Rabarber in Den Haag, is de voorstelling. Geschminkt staan ze klaar onder de toneellampen. Dokter Prikspuit,  de hoofdpersoon, rent vanachter zijn drumstel –hij zorgt ook voor de muzikale begeleiding- het toneel op om te zingen hoe gemeen hij is. Ik wist dat hij goed kon zingen, maar dat hij zo zijn rol kon spelen, ingeleefd en uit de grond van zijn hart, ongelooflijk! Zo is met iedereen: de rollen zijn op hun lijf geschreven. Of hebben ze zich hun rol zo eigen gemaakt dat je hen daarom zo ziet schitteren? Harry en Barry, de beveiligers die grappen maken met elkaar? De verliefde verpleegster Roos? De dokter alias ridder? Tante Thea in haar rolstoel? De wachtende patiënten op de banken van Hospitaal Abnormaal? Knol, het dichtende paard? De vioolspelende rapper? De tuinman en de fotograaf? Enthousiast samenspel door een groep jongere en oudere kinderen die dit met elkaar doet. Ik ben ontroerd door de kracht van hun spel, hun zingend enthousiasme, hun overtuigende dansen. Hier zie ik de kracht van de school samengebald in één musical. Dank je wel Myriam!