5 januari 2015. Nieuwjaarswensen, blije kinderen die over vuurwerk vertellen en een nieuwe gespreksleider kiezen in onze mentorkring. Tot de kerstvakantie had ik de taak van gespreksleider op me genomen: zo konden de kinderen zien wat dit inhield en waren ze vandaag in staat om vol overtuiging te kiezen. Sara sprong eruit met de meeste stemmen. Zelf had ze al aangegeven dat ze het heel graag wilde; de anderen beaamden dat ze het zou kunnen: “Ze houdt van praten.” Degenen die niet voor haar gestemd hadden konden er mee leven dat Sara het zou worden. Dus zo is Sara op sociocratische wijze gekozen tot gespreksleider van onze mentorkring. Ze mocht het meteen in praktijk gaan brengen en wees mij terecht toen ik per ongeluk een mededeling ging vertellen. Goed zo! Zo leren we door hun ogen de wereld te bekijken en mee te leven.
Hoe ontstonden vandaag de gouden medailles? Als ik er aan terugdenk, denk ik dat het komt door de net geslepen gouden en zilveren wasco-potloden. Prachtige kleuren! Tycho van 6 begint ermee, hij kleurt een groot gouden vlak en maakt daarin de Nederlandse driekleur, knipt hem uit: een medaille! Sara en Noah kijken toe: dat willen wij ook. Zij maken een gouden rondje, doen er een touwtje door en klaar is de medaille. Maar als je een medaille hebt, moet je ook iets hebben om een medaille te kunnen winnen… Bij hen duurt het nadenken nooit lang: ze organiseren een estafette. Het duurt even voordat ze de kinderen verzameld hebben, maar dan begint het: rennen in de voortuin en het estafette-stokje aan elkaar doorgeven. Opgetogen komt Sara om drie uur naar mij toe: Paula heeft de medaille gewonnen!Het grappige is, ik heb wat zij deden in flarden meegekregen: ‘waar zijn stokjes?’, ‘kijk, dit is de medaille’, blije gezichten na de wedstrijd. Zelf bedachten ze wat ze wilden, hoe het moest en voerden dat uit. Dat is democratisch onderwijs.
