Woensdag 12 maart. Even was er wat gekift: "Hij heeft hem geduwd!""Hij heeft mijn gebouw omgeblazen!""Ja maar, jij zei ‘blaas maar”.""Nee, dat heb ik niet gezegd!" Luisteren, aandacht geven, en maar even nog niet oordelen. Buiten is een berg houtsnippers gestort in de speeltuin. "Kom, we gaan naar buiten." En weg zijn ze. Ik ga mee, ben wel benieuwd wat er op de berg zal gebeuren.
Bovenaan staan en proberen elkaar naar beneden te duwen/trekken. ‘Stoeien’, noemen ze het zelf, en dat is het ook. Niemand doet een ander pijn, ieder houdt rekening met de kracht van de ander. Miquel zorgt dat hij steeds snel bovenaan is, en het lukt hem om alle anderen van zich af te houden. Sjoerd vindt het heerlijk om zich naar beneden te laten rollen, en lokt ook uit dat anderen hem daarbij een handje helpen. Na een tijdje is het even adempauze: liggen op de houtsnippers en kracht uit de natuur opdoen, volgens de kinderen. Een prachtig gezicht. Dan gaat het weer verder: duwen, trekken, rollen, springen, tot we voldaan zijn. Rozig gaat iedereen naar binnen. En de ruzie van die ochtend? Daar hoeven we het helemaal niet meer over te hebben. Al stoeiend is alles opgelost.
