Maandag 29 november. Er was eens … een jongen van 12 die graag banketbakker wilde worden. Voor een echte stage bij een banketbakker vonden banketbakkerijen in Den Haag hem nog te jong. Dus gebeurde er iets anders: de banketbakker werd de school in gehaald. Vandaag kwam Michiel, de bakker. Hij stelde zich voor, liet zich rondleiden door Pepijn, vroeg wat er zoal gebeurde op school en keek zijn ogen uit. Wij dachten: een kennismakingsgesprek. Hij dacht: we gaan meteen aan de slag. Het werden heerlijke appelflappen! Het verschil met onze huis-tuin-en-keuken-appelflappen was dat ze professioneel werden dichtgeplakt met een beetje water, er ei met een kwastje op werd gesmeerd, en de flap daarna in veel suiker werd gedoopt. Ook het geduld bij het wachten tot hij uit de oven mocht, was wat groter, zodat de plakjes bladerdeeg overal even gaar waren. Pepijn legde aan Mya, die kwam vragen ‘wat ben je aan het doen?’ uit hoe hij de flappen vulde en dichtvouwde. Wie weet krijgen we straks nog meer geïnteresseerden in het bakken…
Verder trof Irene (14) samen met Yanna (6) de voorbereidingen voor een klei-kraampje: iedereen mag een vorm uitkiezen voor een potje en zeggen in welke kleur het geschilderd moet worden. Hoe meer kleuren, hoe duurder. Van de opbrengst willen ze dan weer nieuwe klei kopen. Het lijkt wel een echte onderneming! Er werd ook nog gerekend en gelezen, een dictee gemaakt en iets bedacht om een ei naar beneden te laten vallen zonder dat het kapot gaat. Ook ruzie tussen de jongens -die de uitdagingen van de meisjes als een aanval op henzelf zien- en de meisjes – die hun uitlokkingen als spel beleven- was er weer even. Maar gelukkig waren kort daarna de appelflappen klaar en kon iedereen daarvan genieten.
