Zo blij waren we dat het door kon gaan, ons jaarlijkse zomerfeest. Met leerlingen en ouders, broertjes en zusjes. Maar nog wel zonder opa’s en oma’s en oudleerlingen. Toegangsbewijs was zoals altijd je lievelingshapje. En dus stond het souterrain vol met salades en taarten, watermeloen en chocoladecakes. Genoeg te eten voor iedereen. Maar eerst de rapporten. Een werk waar veel begeleiders tot laat in de avond mee bezig zijn, om voor ieder de goede woorden te vinden en precies op te schrijven wat ze hebben gezien bij de activiteit die de leerlingen hebben ondernomen. Geen saaie cijfers, maar een uitgebreid verslag van wat iemand heeft gedaan en hoe die het heeft gedaan. We zitten in een kring in de tuin en voor elk is een kort woord ‘je had niet zo’n zin om naar werkbegeleiding te komen, maar nu weet ik dat je heel veel weet van de wereldoorlogen, misschien wil je daarover zelf een keer een les geven?’ Een cadeautje voor iemand die weg zou gaan, maar toch bleef: een spiegel, omdat zij ons een spiegel voorhield, waardoor wij in kunnen gaan op haar wensen.
Tijd om te gaan eten. Ondertussen klinkt muziek, het open podium is begonnen! Praten met mensen die je lang niet hebt gesproken. Luisteren naar zingende kinderen en later naar Isra op haar viool. Moeilijke momenten komen, afscheid van leerlingen die vertrekken. Ze krijgen een klein cadeautje, een boekje met foto’s, een woord dat hen typeert: creatief – sportief – er op af! Het is goed zo, maar wat zullen we jullie missen. “Ik wil helemaal niet weg!”, zegt Alma, 18 jaar, die nu haar eindexamens afrondt. Vier jaar heeft ze hier gezeten, vrienden gemaakt, meegedaan en meegedacht met de school. Nu is ze klaar, cum laude geslaagd. Eerst op reis en dan verder. We hopen dat je nog eens terugkomt om te vertellen hoe het met je gaat en, wie weet, nog eens mee te doen met De Vrije Ruimte. Want dat is wel wat er gebeurt: oud-leerlingen die terugkeren, om de catering te doen, om te helpen met de ICT, om stage te lopen.
Intussen heeft iedereen zijn cadeau, fotoboekje en praatje gekregen en dan nemen we afscheid van Annie, onze boekhouder. 81 jaar is ze en 11 jaar lang heeft zij de boekhouding van de school gedaan. Dank je Annie! Het feest loopt ten einde. In de zijtuin spelen kinderen met de pas gekregen rugbybal. Ouders en degenen die niet blijven slapen gaan naar huis. De rest maakt zijn bed op in de ruimtes boven. Nog even bij het vuurtje met marshmallows en gitaarmuziek. Naar bed met een verhaal. Slapen duurt bij sommigen wel even, maar de jongste van vijf gaat liggen en is meteen vertrokken. Zitten, soezen, samen zijn. De laatsten vertrekken. Een paar blijven wakker bij het vuur.
’s Morgens zet ik koffie en thee en komt Hannelore met verse croissantjes. Dat is zo lekker! De kinderen vinden dat ook. Nog een stukje fruit en een boterham, spullen inpakken en wachten tot ze worden opgehaald. Raar hoor, dat het jaar voorbij is. We zwaaien ze uit. Fijne vakantie, tot na de zomer!
