“Wil je meedoen met Weerwolven?”, vraagt Nina. Ik heb het nog nooit gedaan en wil het graag een keer proberen. De kaarten worden geschud en iedereen krijgt er een. Je mag kijken wat erop staat. Ik ben een burger. Ik zit en wacht wat er gaat gebeuren. Iedereen gaat slapen. Cupido wordt wakker en maakt twee mensen verliefd. De ziener mag een kaart zien en weet nu of diegene een weerwolf, een burger of nog iemand anders is. De heks zit te wachten of ze haar levenselixer of haar dodelijke drankje zo gaat gebruiken. De jager zit klaar met zijn geweer. En ik, ik blijf maar slapen, ik hoef niets te doen. Ik hoor de geluiden en de stemmen, begrijp niet goed wat er allemaal speelt, wie wie is en wat diegene dan mag doen. Ik laat het over me heen komen, alsof ik er ben en tegelijkertijd niet helemaal bij ben. De kinderen regelen het zelf en weten precies wat ze moeten doen. Dan opeens mogen we allemaal wakker worden en de weerwolf aanwijzen. Hè, hoe weten ze nou wie dat is? Het was bijzonder om mee te doen en het te ervaren, laat mij maar lekker met mijn ogen dicht het spel aanhoren en af en toe even toekijken wat er gebeurt. Het begrip komt later wel.