Donderdag 15 oktober. Een dag die snel voorbij gaat, vol activiteiten van iedereen, en wat doe jij? Gerekend en aan spelling gedaan met Heleen, een portfoliogesprek met Job, gevraagd naar het lievelingseten van een paar mensen van wie ik het niet wist (voor ons eigen smulboek), heerlijk met stokjes gegeten, een stukje voorgelezen over rijst met stokjes eten. Gezeten en gekeken.
Dat was na het eten. De behoefte aan bewegen is dan enorm. Meestal rennen ze naar buiten, zwaaien met hun stokken, of gaan in de schommel zitten. Vandaag renden ze naar het theater, legden de vier matten aan elkaar op de grond en begonnen te stoeien. Acht jongens tegelijk, en af en toe met nog twee meisjes erbij. Ik dacht aan de gymles op de basisschool, waar de meester steeds twee kinderen met elkaar laat stoeien, volgens strikte afspraken. Hier waren de afspraken nog niet gemaakt, en lagen alle kinderen op een gegeven moment boven op elkaar. "Time out! Niet stapelen!" En daar gingen ze weer, tot iemand een voet in zijn gezicht kreeg. "Ho, we trappen niet!" Vrolijk stoeiden ze verder, één stootte zich. "Stop, een ongeluk… oh, het gaat alweer." Zo gingen ze door, stoppend als dat nodig was, stoeiend als het weer kon. Ik kon kijken en ervan genieten: te zien dat afspraken vanzelf ontstaan op het moment dat dat nodig is.
