Donderdag 3 april. Pionieren, dat doen we voor ons gevoel haast iedere dag. Uitvinden wat voor wie het beste werkt en hoe we dat kunnen uitvoeren. Vandaag een ander soort pionieren: palen aan elkaar knopen. Met een aantal jongere kinderen ben ik bezig voor de techniekwedstrijd in Delft: zelf een kabelbaan maken die bekertjes water kan vervoeren. We hebben van in de tuin gevonden palen een constructie gemaakt voor de pijler: 3 palen aan elkaar gebonden met sisaltouw en planken ertussen getimmerd voor de stevigheid.
Dan komt Robin (13): “Is dit wel stevig genoeg? Bij scouting heb ik geleerd hoe je met touw drie palen aan elkaar kunt knopen zodat ze heel stevig staan als driepoot.” Hij demonstreert het met drie takjes en dun touw: “Kijk, door het touw zo te knopen, trekken de palen elkaar strak en staat het als een huis.” Ik zie het, denk na, kijk naar onze constructie, waar we net 4 meter touw tussen hebben gespannen. Echt stevig is het niet…. Maar om nou alles weer uit elkaar te halen waar we al twee dagen aan hebben gewerkt… Ik vraag aan de deelnemers wat zij ervan vinden. Ze hebben er geen problemen mee als wat er al is uit elkaar wordt gehaald om daarvan twee nieuwe pijlers te bouwen die steviger zijn. Zo gezegd, zo gedaan. Robin laat zien hoe je moet knopen, Anne Sophie, Isabelle en Laila oefenen en aan het eind van de middag staat er een vers geknoopte driepoot, heel stevig.
We zijn nog niet heel ver, de kabel moet nog bedacht en gemaakt worden. Maar één ding hebben we geleerd: zorg voor een stevige pijler, de basis van wat je bouwt. Ook al moet je wat je al had daarvoor afbreken, het loont de moeite. Dank je wel Robin, voor dit inzicht.
