Donderdag 18 oktober. Al dat gepraat…soms is dat helemaal niet nodig. Hadden we vorige week nog een lang gesprek met een grote groep over wie zich waaraan ergerde en waarom, vandaag is dat verleden tijd. Geen gepraat, maar actie: een pakspel in de speeltuin. Het begon per ongeluk, na de lunch. Iemand rende weg, omdat hij dacht dat anderen hem achterna zaten: ‘ha, pakkertje’, dacht de rest. Ze probeerden hem te pakken, anderen gingen meedoen. Er ontstonden als vanzelf twee groepen: degenen die pakten en degenen die gepakt wilden worden. Op de bank in de speeltuin werden de gepakten bewaakt. Ontsnapte er een, dan ging iemand hem weer proberen te vangen. Rennen, elkaar achterna zitten, elkaar vastpakken en vasthouden, elkaar bewaken, maar ook weer weg kunnen lopen als daar de gelegenheid voor is. Fysiek contact in een spel dat veilig is voor iedereen die meedoet. Dat was waar deze jongens -na al dat gepraat- behoefte aan hadden. Wij, volwassenen en begeleiders, hoefden daar helemaal niets voor te doen. Soms gebeurt wat nodig is vanzelf en precies op het goede moment.
