Eind juni is het, nog een paar weken tot de zomervakantie. Eigenlijk is het hier op school een eeuwigdurende vakantie, tenminste als je vakantie beschouwt als doen waar je zelf voor gekozen hebt. Als het goed is doet iedereen op De Vrije Ruimte precies datgene waar hij of zij op dit moment behoefte aan heeft. Rekening houdend -vanzelfsprekend- met andermans grenzen en gevoelens. Hoe je dat doet? Kijken en luisteren naar wat anderen je te zeggen hebben, met of zonder woorden.
Vandaag heb ik geen vooropgezet plan. Dechen wil graag ‘iets’ met mij doen, het liefst knutselen. We zijn buiten, ik zie takjes op de grond. “Zullen we iets met stokjes gaan maken?” Eerst verzamelen we zoveel mogelijk takjes die ongeveer even groot zijn. En nu? “We kunnen een kampvuur gaan maken”, oppert Dechen. We leggen alle takjes op een hoopje op de grond. “Wel een beetje saai zo!” Oranje en rode papiertjes stellen de vlammen voor, we scheuren ze in snippers en gooien ze op de takjes. Keiro wil ook meedoen. Een lekker vuurtje! We kijken naar het vuur, maar dat is nog niet genoeg. Dechen verdwijnt naar de speelruimte en komt even later terug met (plastic) taartjes: “Dan hebben we ook iets te eten.” We genieten van de takjes, de vlammen, de taartjes tot het klaar is. Taartjes terug, snippers in de prullenbak, takjes mogen blijven liggen. Meebewegen met wat er gaande is, genieten van wat er gebeurt. Intensief, omdat je steeds open en alert bent, maar wat een heerlijke momenten krijg je daarvoor terug.
