Vrijdag 10 december. “Hoe komt het toch dat het vandaag zo´n heerlijke dag is?”, zeggen we tegen elkaar. De kinderen zijn niet rustiger dan anders, gaan hun gang, doen wat ze willen doen. Misschien is het dat, het gevoel dat er geen druk is, dat we niet op tijd ergens heen moeten, dat alles goed is zoals het gaat. Tijdens het samen cello spelen komen we bij een stuk dat ‘de mug’ heet. Mees weet wel hoe hij een mug moet laten klinken. Hij laat het horen, Emma doet mee en zo zijn we met zijn vieren muggen aan het uitvinden op de cello. Het klinkt toch een beetje als een rommeltje. Ephraim, de celloleraar, heeft wel een idee hoe je samen kunt improviseren zodat het ook echt klinkt. Een iemand begint met een simpele zelfverzonnen melodie, een ander verzint daar iets op, een derde doet weer iets wat daar bij past. Ieder blijft zijn eigen -passende- melodie de hele tijd spelen en een vierde kan zijn gang gaan door te improviseren op de 3 melodieen die hij hoort. Het was leuk om te proberen. “Gaan we de volgende keer weer improviseren?”, vraagt Emma. Ik vind het leuk!