Maandag 10 december. Soms gaan de dagen zomaar voorbij. Je zit wat, je kijkt wat, je drinkt koffie met opgeklopte melk en ziet de kinderen hun dingen doen. Jou hebben ze daar nu even niet bij nodig. Ze zijn heel goed in staat zelf te verzinnen wat ze willen, en vaak gaat de uitvoering van een idee ook vanzelf; zoals toen Miquel donderdag opeens bedacht dat hij een beeld wilde maken, en dat meteen vol enthousiasme ging uitvoeren. Het werd een prachtig beeld!
Vandaag wil ik eerst zorgen dat alles op zijn plek komt. Marty is al even bezig met het neerzetten van de spullen, nu vanuit de hele mooie nieuwe kast (bedankt ouders van Marty, voor dit zeer welkome cadeau) bij de tafels. Ik heb van thuis nog een aantal kratjes met boeken en knutselspullen meegenomen. Het past allemaal waar wij het willen hebben, hè wat heerlijk. Ik heb ook nog een eigen boek meegenomen, een Indiaas volksverhaal met prachtige platen, dat je als een harmonica uit kunt klappen. "Ik ga voorlezen, wie wil dit boek zien en horen?" En ja hoor, ze komen… Op het kleed onder de kerstboom gaan we zitten, en vertel ik het verhaal over de spreeuwenman, wiens vrouw rood werd door een verfbad, en van wie alle anderen verstaan dat ze DOOD is. En al die anderen worden zo droevig dat hun bladeren vallen (de vijgeboom), het water zout wordt (de rivier) of dat ze alleen nog kunnen dansen en weeklagen (de kokkin en de koningin). En de spreeuwenvrouw? Die hield wel van rood. Fijn, om te mogen voorlezen, een verhaal te vertellen waar ik zelf veel van houd.
