Vrijdag 22 mei. Eindelijk is het zover: de celloleraar komt! Al bijna een jaar was Mees op zoek naar iemand die hem op De Vrije Ruimte celloles kon geven. Nu is het gelukt. En het leuke is: hij komt niet alleen voor Mees, maar ook voor een aantal andere kinderen en een begeleider die celloles willen. Eerst geeft hij een aantal individuele lessen, dan volgt een half uurtje kwartet-spel (ja, zoveel cellisten zijn er op De Vrije Ruimte!), en daarna nog een les voor beginnende leerlingen, die willen kijken of cello een instrument voor hen is. Stukken heeft hij nog niet voor het kwartet, wel oefeningen om snel je vingers op de snaren te kunnen zetten in verschillende posities, en om vlug van de ene op de andere snaar te springen. Tot slot doen we een soort "ik ga op reis en neem mee…", waarbij ieder een eigen melodietje toevoegt aan degene die voor hem heeft gespeeld. Ik vind het inspirerend om daar met zijn vieren te zitten en samen te spelen onder deskundige leiding.
Chinees, ook al zo’n vak wat je op een gewone basisschool niet zo gauw zult tegen komen. Op De Vrije Ruimte zijn er tot nu toe drie leerlingen die daar serieus mee bezig zijn, onder leiding van een Chinese docente Chinees. In rap tempo leert ze hen tekens en klanken aan. Verbluffend om te zien en horen wat ze al kunnen schrijven, lezen, zeggen en zingen in die paar weken tijd. Vandaag gaan drie nieuwe leerlingen graag een kijkje nemen bij Chinees. Twee van hen willen na afloop verder met dit vak. Voor de derde, Deyk van 6 jaar, was het toch een beetje te moeilijk. De vader van een van de twee die nu Chinees gaat leren, vertelde hoe enthousiast zijn zoon thuis kwam: "YES! Ik ga Chinees leren!"
Hoezo geen motivatie om te leren bij de leerlingen?
