Vrijdag 16 november. Natuurlijk is er ook wel eens ruzie. Ook al ben je met weinig kinderen, ze kunnen elkaar af en toe flink in de weg zitten. En als je dan een dag in je eentje bent, en je over twee ruimtes moet verdelen, ben je niet overal bij. Dan hoor je een kreet, snel je er naar toe en probeer je te achterhalen wat er aan de hand was. ‘Sorry’ is snel gezegd, maar eigenlijk wil je dit voor zijn, en zorgen dat die dingen niet gebeuren.
Laat ik vertellen wat er vandaag ook gebeurde. Drie dingen, waarover ik me niet verbaasde, maar waarvan ik wel heel blij werd. We zaten nog aan tafel, Tycho had zijn boterham al op. "Zal ik jou zo voorlezen?" vroeg Miquel. Tycho zocht een boek uit en na het eten begon Miquel te lezen. Al gauw zaten de andere kinderen ook rondom Miquel op het kleed, te luisteren naar het verhaal.
Yanna mocht afwassen. "Kijk eens, wat veel bubbels!" riep ze, toen ze de waterstraal in de pan liet lopen. Tycho kwam kijken, en even later ook Zita. "Kijk, zo moet je het doen", demonstreerde Yanna aan Tycho, en hij mocht ook even heel veel bubbels in de pan laten komen.
Naar buiten, naar de speeltuin tegenover. Prompt begint het te regenen, en even later te plensen. "Wie komt er in ons huisje?", roepen Emma en Miquel, staande bovenaan de glijbaan. Ik was al onderweg terug, maar hun roep klinkt zo aanlokkelijk, dat we allemaal naar boven klimmen en samen schuilen voor de regen in dit kleine huisje. Ja, dit is De Vrije Ruimte!
