Vrijdag 16 april. Arme Paula… Tijdens het eten van haar boterham met muisjes zegt ze: "Nu hoef ik niet meer." Er liggen nog twee korsten. Ik zeg: "Oké, maar als wij straks chips gaan eten, ga jij eerst je boterham opeten." Ze brengt haar bord naar de keuken en gaat verder met spelen.

Om 13.00 uur beginnen we met opruimen. Protest van de jongens die nog aan het voetballen zijn en het liefst  meteen willen gaan dweilen. Wij zeggen: eerst de kapla opruimen waar jullie de hele week mee gespeeld hebben. Waarom zijn ze daar nu zo verontwaardigd over? Uiteindelijk komt alles goed, hebben ze ook gedweild, en zitten we om 14.00 uur, ter afsluiting van de week, aan de chips met limonade. Tegen Paula zeg ik: "Pak maar je bord." Ze doet het en zegt niets, staat bij haar zus Yanna, huilt zonder geluid. "Je moet haar helpen!", zegt Yanna. Ik heb voor Paula al een bordje chips apart gezet. Nu klimt ze bij mij op schoot, en stop ik de stukjes korst een voor een in haar mond. Ze vindt het prima. Eet daarna lekker van de chips en blijft nog even bij mij zitten. Dan is alles weer goed en springt ze op de trampoline. Soms vergeet je even dat ze nog maar zo klein is, nog niet eens vier, omdat ze verder met alles zo vanzelfsprekend mee doet.