Die jongens toch. Soms gunnen ze elkaar het licht in de ogen niet en zijn ze er alleen maar op uit om elkaar uit te lokken. Deze vrijdagmiddag lopen ze wat verloren rond; de les ‘Handle with care’ (eigenlijk: hoe ga je met elkaar om?) gaat niet door en ze hebben nog niet meteen iets anders bedacht.

Ja hoor, ze willen wel meedoen met bakken. Gelukkig had ik bedacht om pepernoten te bakken, zodat iedereen zelf aan de slag kan. In plaats van twee (een groepje oudere en een groepje jongere meisjes), maak ik vandaag drie groepjes; alle jongens in een groep. Ik geef ze het pepernotenrecept en de ingrediënten, een weegschaal, een maatbeker en een mengkom en verder mogen ze het zelf uitzoeken.

Jasmijn gaat bij de jongste kinderen zitten, zodat ik rond kan lopen en kijken of het overal goed gaat. De jongens blijken iets teveel melk erbij te hebben gegooid. Ze voegen gewoon nog wat bloem, suiker en speculaaskruiden toe en met plakkerige handen kneden ze het deeg tot een grote bal die uiteindelijk niet meer plakt. Ze verdelen het deeg eerlijk onder elkaar en maken er keurige pepernootjes van. Op de bakplaat de oven in, spullen opruimen en 20 minuten wachten. Ze hebben al even van het deeg geproefd en hopen dat de gebakken pepernoten net zo lekker zullen smaken. Zonder ruzie en gedoe, gewoon gezellig samen hebben ze dit gedaan. De geur van speculaaskruiden brengt ze terug naar de oven. Ja hoor, de pepernoten (eigenlijk kruidnoten) zijn klaar. Ze verdelen ze, stoppen ze in een zakje en sommigen delen ze uit. Ze smaken goed. “Volgende keer kunnen we chocola smelten, wit en melk en puur en dan weer pepernoten maken en ze erin dopen, met een satéprikker. Ik weet wel hoe dat moet”, zegt Daniël. Het lijkt mij een superidee. Het was erg gezellig om zo samen te bakken en de verbroedering tussen de jongens te zien. Als je bezig bent is het helemaal niet meer nodig om elkaar de maat te nemen. Dan kneed je en rol je en klets je over alle pepernoten die je ooit in je leven hebt gegeten.