Woensdag 31 maart. Aandacht voor je omgeving, voor wat er om je heen gebeurt. Voor Paula, die even wil laten zien dat ze achteruit kan skeeleren. Voor Heleen, die je vertelt dat ze met Pasen naar oma gaat. Voor Job, die graag begeleid wil worden naar de speeltuin. Je wil dat iedereen het fijn heeft op school, dat iedereen zich thuis voelt en dat er tijd en aandacht is voor alle kinderen. Soms heb je wel eens het gevoel dat je zo druk bezig bent met één ding dat je andere zaken uit het oog verliest. Daarom vandaag gefocust op aandacht voor de jongsten (want die zijn vaak zo leuk samen aan het spelen dat je vergeet dat ze ook jouw aandacht willen). Gekeken hoe ze hun ei verfden – met goud- , samen geschreven en goed geluisterd hoe zij de letters van een woord zoeken en vinden, met zijn drieën een spelletje gedaan.
Wat je ziet aan deze jongste kinderen, degenen die nog geen 7 zijn en nooit op een andere school hebben gezeten, is dat zij uit zichzelf weten hoe het werkt bij ons op school. Zij leven het ons voor. Ze kijken ergens naar, gaan er even bij zitten, tot ze er genoeg van hebben. Hun hersens zijn gevuld, ze gaan weer verder met hun spel, en komen later terug op wat ze toen gezien hebben. Doen mee met dingen als ze er aan toe zijn. Laten het rusten als het voor hen klaar is. Zo werkt het. En die aandacht van ons benutten ze om te laten zien wat ze kunnen, om te groeien in hun ontwikkeling.
