Donderdag 6 september. Nee hoor, we hebben geen parachute gesprongen. En zijn ook niet zachtjes geland op de trampoline (die hebben we wegens ruimtegebrek ondergebracht bij een leerling thuis). Zachte landing, met vraagteken, in overdrachtelijke zin. Leerlingen en begeleiders, ouders en vakdocenten die bezig zijn met landen op De Vrije Ruimte. Landen kan snel gaan, of langzaam. Soepel of met horten en stoten. Gaat het soepel, dan hoor je niets, dan kijk je en zie je dat het goed gaat.
Wat opvalt en aanzet geeft tot discussie, is als het gepaard gaat met botsingen: een leerling die de les uitloopt omdat het niet gaat zoals hij wil of in gedachten had. Een leerling die zich inschrijft voor een les, maar op dat moment toch liever een spelletje doet, wat doe je dan, wat zeg je dan? Hoe los jij dat op? Nee, de vraag is: hoe los je dat samen op? Er is een keuze, met consequenties: meedoen met de les en geen spel doen of niet meedoen met de les (wat betekent: de hele periode niet meer meedoen) en nu het spel spelen. Duidelijk… alleen kiezen is lastig en de consequenties aanvaarden ook. Toch lukt het: het wordt nu een spelletje doen, dus niet meer meedoen met de les. Maar, tussenoplossing: wel zelf doen wat de anderen in de les doen. Compromis? Dat mag. Landen, zacht of hard, gaat nog even door. Duurt waarschijnlijk het hele jaar, want iedere keer zijn er weer nieuwe vluchten, vaarten, wat dan ook, die vragen om een, liefst zachte, landing. Hoewel, af en toe een botsing, een clash waarin duidelijk wordt wat er aan de hand is, dat mag ook. Zo wordt ieder weer even gewezen op wat werkelijk belangrijk is in het samen leren/leven.
